Osuch Aleksander

Profesor Aleksander Osuch urodził się 11 grudnia 1914 roku w Sosnowcu-Niwce.

W szkole powszechnej ogólnokształcącej ukończył pięć klas w roku 1927, po czym wstąpił do 1 klasy gimnazjum im. B. Prusa w Sosnowcu, które ukończył w 1934 roku. W tym samym roku został przyjęty na Wydział Górniczy Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie.

W czasie studiów odbył praktyki zawodowe w kopalniach „Niwka”, „Mysłowice”, „Katowice”, „Rydułtowy”. W roku 1939, przed wybuchem II wojny światowej, rozpoczął praktykę dyplomową na kopalni „Modrzejów”.

W czasie okupacji, od lutego 1940 roku do stycznia 1945 roku, pracował w kopalni „Niwka”, jako ślusarz maszynowy, dozorca ruchu maszynowego na powierzchni, a następnie na dole jako dozorca maszynowy, oddziałowy sztygar maszynowy dołu.

Po wyzwoleniu w pierwszych dniach lutego 1945 roku został wybrany przez załogę kopalni „Klimontów” na kierownika technicznego/dyrektora w trójosobowym zarządzie i następnie zatwierdzony przez pełnomocnika rządu na tym stanowisku.

Jednocześnie, z chwilą uruchomienia zajęć na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, zdał pozostałe egzaminy i obronił pracę dyplomową z systemów wybierania grubych pokładów węgla w kopalni „Klimontów” i otrzymał dyplom inżyniera górniczego, a następnie magistra nauk technicznych.

W lipcu – sierpniu 1945 roku kopalnia „Klimontów” została połączona z kopalnią „Mortimer”
w jeden zakład górniczy, w którym objął funkcję kierownika ruchu zakładu i zawiadowcy kopalni „Klimontów”. W roku 1948 otrzymał nominację na dyrektora kopalni „Klimontów – Mortimer”.

W czasie pracy specjalizował się w mechanizacji ładowania i odstawy, stosowaniu podsadzki płynnej oraz w zwalczaniu pożarów.

W lutym 1950 roku został służbowo przeniesiony na stanowisko dyrektora kopalni „Czeladź”.
W maju-czerwcu tegoż roku wprowadził po raz pierwszy w polskim przemyśle węglowym maszynę ładującą urobek na przenośnik zgrzebłowy.

Z początkiem roku 1951 został służbowo przeniesiony do Dyrekcji Dąbrowskiego Zjednoczenia Przemysłu Węglowego w Sosnowcu na stanowisko inspektora górniczego kopalń i następnie głównego inżyniera Zjednoczenia. W listopadzie 1952 roku, został ponownie przeniesiony na kopalnię „Czeladź.

W roku 1954 uczestniczył w wyjeździe kilkunastoosobowej grupy specjalistów do Zagłębia Kuźnieckiego i Donbasu. Po powrocie do kraju opracował metode hydraulicznego transportowania urobku w cienkich pokładach węgla, jak również w pokładach wybieranych z podsadzką płynną, hydraulicznej odstawy urobku od przodku poprzez sortownię oddziałową do wozu, z jednoczesnym transportowaniem miału węglowego z dołu na powierzchnię za pomocą pompy.

W roku 1956, za trwałe osiągnięcia w mechanizacji, otrzymał indywidualną nagrodę państwową II stopnia.

W sierpniu 1958 roku został przeniesiony z kopalni „Czeladź” do Zabrzańskiego Zjednoczenia Przemysłu Węglowego w Zabrzu na stanowisko dyrektora technicznego tegoż Zjednoczenia.

Jednocześnie rozpoczął w Głównym Instytucie Górnictwa aspiranturę naukową i prowadził badania związane z pracą doktorską pt.: „Zaburzenia występujące w czasie przepływu mieszaniny podsadzkowej w rurociągach podsadzkowych. W 1962 roku otrzymał 5-tygodniowe stypendium ONZ w Instytucie Hydromechaniki Politechniki w Karlsruhe
w Niemieckiej Republice Federalnej. Zdobyte obserwacje wykorzystał w rozprawie doktorskiej, którą obronił w 1964 roku, uzyskując stopień naukowy doktora nauk technicznych.

W październiku 1962 roku został przeniesiony służbowo do Zakładów Konstrukcyjno-Mechanizacyjnych Przemysłu Węglowego w Gliwicach na stanowisko dyrektora. Jako dyrektor doprowadził do znaczącego rozwoju prac naukowo-badawczych, unowocześnił kierunki badań podstawowych i przemysłowych w dostosowaniu do potrzeb nowoczesnej mechanizacji, automatyzacji i elektryfikacji kopalń oraz w dziedzinie wprowadzania elektrotechniki i techniki izotopowej do urządzeń górniczych.

Dorobek naukowy i zawodowy profesora Osucha obejmuje:

1. Osiemnaście prac naukowo-badawczych realizowanych w Głównym Instytucie Górnictwa i w Zakładach Konstrukcyjno-Mechanizacyjnych Przemysłu Węglowego,
2. Trzynaście świadectw Urzędu Patentowego PRL na udoskonalenia i wynalazki wdrożone do przemysłowego zastosowania lub wykorzystane w pracach naukowo-badawczych.
3. Prowadzenie działalności dydaktycznej na Politechnice Śląskiej i w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Uczestniczył w Komisjach Egzaminacyjnych jako konsultant szeregu prac dyplomowych z dziedziny górnictwa. Prowadził wykłady specjalistyczne dla kadry kierowniczej przemysłu węglowego. Od początku 1965 roku prowadził stałą działalność naukowo-dydaktyczną jako starszy wykładowca w Akademii Górniczo-Hutniczej.

Od 1964 roku inicjował i organizował akcję podnoszenia poziomu wykształcenia kadry inżynierskiej w ZKMPW. Ponad trzydziestu pracowników przystąpiło do realizacji przewodów doktorskich.

Celem stworzenia warunków dla jak najlepszego przygotowania do pracy naukowej kadry inżynierskiej ZKMPW przyczynił się do zorganizowania w ZKMPW kursów języków obcych, przez lektorów Studium Języków Obcych Politechniki Śląskiej. Od roku 1969 prowadzono w ZKMPW wykłady z zakresu matematyki wyższej. Od roku 1962 nadzorował kształcenie kadr mechanizacyjnych górnictwa węgla i rud, prowadzone przez Zakłady Konstrukcyjno-Mechanizacyjne Przemysłu Węglowego dla około czterech tysiecy pracowników dołowych rocznie (ślusarze, cieśle, kombajniści, elektrycy, elektronicy, hydraulicy, itp.),

1. Autorstwo osiemdziesięciu dwóch publikacji, z czego czterdzieści pięć po uzyskaniu stopnia naukowego doktora, wydrukowanych w technicznych czasopismach krajowych i zagranicznych.
2. Reprezentacja resortu górnictwa, w 13 oficjalnych delegacjach za granicę.

Profesor Osuch był członkiem 27 Komisji, Komitetów, Zespołów, w Radach Naukowych, Rad Programowych oraz Komitetów Naukowych Polskiej Akademii Nauk, został odznaczony siedmiokrotnie wysokimi odznaczeniami państwowymi, w tym Orderem Sztandaru Pracy II klasy, a ponadto otrzymał trzynaście odznak, w tym jedną zagraniczną (CSRR), posiadał stopień generalnego dyrektora górniczego II stopnia,

Profesor był dwukrotnym laureatem nagród państwowych przyznanych za osiągnięcia w dziedzinie techniki oraz został wyróżniony przez Komisję Państwową ds. Pokojowego Wykorzystania Energii Jądrowej oraz wieloletnim członkiem Związku Zawodowego Górników oraz NOT-SITG a dodatkowo pracował aktywnie jako radny Miejskiej Rady Narodowej miasta Gliwice.